Καλάθι 0
Ο μύθος της Γαία
Μια φορά κι έναν καιρό τον κόσμο μας σκέπαζε βαθύ σκοτάδι...Και μετά γεννήθηκε η γη κι απ' αυτήν... τα πάντα!
Και έτσι άρχισε το σκοτάδι να υποχωρεί και αχτίδες φωτός να σκίζουν τον αέρα.
Κι οι άνθρωποι; Το αλλόκοτο τούτο δημιούργημα; ...που την ύλη λατρεύει ;
κι απ' την ύλη να ξεχωρίσει παλεύει;
Αν το χώμα μ' αγάπη δεν το πλάσεις, λάσπη θα μείνει.
Θα αρνηθούμε ποτέ την πρώτη μας ύλη;
Πρέπει να ξεπεράσουμε τη φθαρτή και θνητή μας φύση, μουρμουρίζουμε μέχρι σήμερα ακόμα.
Και σκεφτήκαμε κάτι... να λατρέψουμε ό, τι θα μας λατρέψει...
Η πρώτη θεά που οι άνθρωποι λάτρεψαν η γη, που την έλεγαν τότε Γαία.
Αυτή έδινε τροφή και καταφύγιο, αυτή ζέσταινε και δρόσιζε την πλάση...
Την πιο τιμητική θέση στους μύθους της δώσαμε και είπαμε ότι αυτή γέννησε τον ουρανό, τη θάλασσα, τα βουνά, τους θεούς και τους ανθρώπους. Και το σχέδιο φάνηκε να πετυχαίνει. Τόσο πολύ αυτή τον άνθρωπο ξεχώρισε που αφέντη της τον έκανε.
Στις πλαγιές των κυμάτων και στους αφρούς των βράχων ο άνθρωπος, καθ'ομοιωσιν, έγινε κι αυτός δημιουργός .Κι άρχισε έτσι να την «εξημερώνει».
Και σε ``ΔΙΑΙΤΑ`` μπήκε.....(ρήμα :διαιτώ δηλαδή τρόπος ζωής)
Μα τούτος ο τρόπος ζωής παράξενος ήταν: αλμυρό, γλυκό, ξινό, πικρό.
Όλα τα είχε! Γιατί η Γαία τίποτα δε στέρησε στον άνθρωπο.
Παράξενο τρόπο ζωής πρότεινε μόνο. Χρειαζόσουν όλες σου τις αισθήσεις για να τον απολαύσεις και να πετύχεις την ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ που χρειάζεσαι ώστε να νιώσεις ολοκληρωμένος. Αυτός δεν είναι άλλωστε ο μέγιστος των σκοπών όλων μας;
Κι άρχισαν - πάλι; - όλα να μπερδεύονται.
Οι ήχοι, οι γεύσεις, οι εικόνες, τα αρώματα, τα αγγίγματα...
Γιατί η γαία τίποτα δε στέρησε στον άνθρωπο.
Κι αντέχει ακόμα.
Μέχρι το πρώτο τριαντάφυλλο να φυτρώσει - γιατί το καθένα πρώτο είναι.
Και ξέρει καλά πως γύρω απ΄το τριαντάφυλλο γερά θα σφίξουμε τα δάχτυλα μας κι ας ματώσουν. Άλλωστε και τ' αγκάθια και το αίμα την ομορφιά θα προσκυνήσουν!
Και τη μηλιά υπομονετικά θα περιμένουμε να μεγαλώσει....
Και στης ελιάς το τελευταίο κλαδί θα σκαρφαλώσουμε με θάρρος ,πίστη ,επιμονή...
Κι ύστερα τον ίσκιο ενός πλάτανου γυρεύοντας, θα ξαποστάσουμε...
Γιατί η Γαία τίποτα δε στέρησε στον άνθρωπο.
Μια φορά κι έναν καιρό
Μια φορά όμως;
Αυτό θέλαμε ν' αλλάξουμε ώστε η καρδιά του κόσμου να χτυπά πάντα δίπλα μας κι είπαμε:
Κάθε φορά σ' όλους τους καιρούς...θα 'μαστε εδώ! Παντού και Πάντα!
Τα ματωμένα δάχτυλα ΕΜΕΙΣ - σύμβολα του κόπου που καταβάλλουμε γύρω απ' τα τριαντάφυλλα ΕΣΕΙΣ - γιατί δε μπορεί...θα ανθίσουν του καθενός οι κόποι....
Γιατί η Γαία ούτε αυτό θέλει να σου στερήσει.
Έλενα Παπαχρ/λου